Do popularnych wolierowych papug australijskich, bardzo podobnych i równie łatwych w hodowli co świergotki, należą łąkówki i lilianki.

Papugi z rodzaju Neophema mierzą 20-25 cm długości, sylwetką przypominają świergotki, ich bazą kolorystyczną jest zieleń, kontrastująca z barwnymi plamami. Zwane są inaczej papugami ziemnymi, gdyż żerują przede wszystkim na ziemi, żywiąc się nasionami traw i chwastów. Dymorfizm płciowy objawia się różnicą w ubarwieniu (samiec jest bardziej kolorowy i intensywniej zabarwiony). Występują w centralnej i południowej Australii oraz Tasmanii, prowadząc głównie koczowniczy tryb życia. Do rodzaju tego należy 6 gatunków: ginący gatunek łąkówki krasnobrzuchej (Neophema chrysogaster), popularne w hodowli łąkówki turkusowe (N. pulchella) i wspaniałe (N. splendida), a także łąkówka modrobrewa (N. elegans), modroskrzydła (N. chrysostoma) i skalna (N. petrophilla). Łąkówki są wpisane do 2 załącznika Konwencji Waszyngtońskiej i podlegają ochronie gatunkowej, oraz rejestracji (Neophema chrysogaster jest wpisana w 1 załącznik CITES i jest zakaz jej handlu).

Łąkówka turkusowa (N. pulchella)

Jest niewielką papugą, jej długość nie przekracza 20 cm. Samiec ma turkusową maskę i część pokryw skrzydłowych, zielone ciemię, kark, plecy i kuper, żółtą pierś i podogonie, czerwone małe pokrywy skrzydłowe i często podbrzusze, granatową część dłoniową skrzydła. Samica różni się brakiem czerwieni w upierzeniu, mniejszą ilością i bledszą turkusową maską, oraz zieloną piersią, a także białym pasmem na wewnętrznej stronie skrzydeł. Występuje wiele odmian barwnych, m. in. lutino, szeki, czerwonobrzuche. Zamieszkuje rzadkie lasy eukaliptusowe we wschodniej Australii.

Jest cicha, spokojna i można ją trzymać z innymi gatunkami ptaków, nawet znacznie mniejszych. Niestety jest też płochliwa i raczej nie nadaje się na pupila, ponieważ trudno nawiązuje bliższe relacje z opiekunem. Można trzymać ją w wolierze pokojowej, albo w okresie letnim w ogrodowej. Ponieważ żeruje głównie na ziemi, należy szczególnie dbać o czystość dna woliery. W wolierze zewnętrznej dach powinien być lity, osłaniając dno przed zanieczyszczeniem przez dzikie ptaki. Jest ptakiem delikatnym i źle znosi niskie temperatury i wilgoć, dlatego nawet latem, gdy pogoda nie dopisuje, powinna mieć możliwość schowania w suchym, nieprzewiewnym pomieszczeniu. W okresie lęgowym nie powinno się trzymać w jednej wolierze kilku par, bo ptaki będą agresywne względem siebie.